Door Alexander Hiskemuller, fotografie Lars van den Brink

“Dit herinneringsboek heb ik de titel ‘Danser. Tant qu’il y a de la musique’ gegeven. Dat betekent zoiets als ‘dans, zolang er muziek is’. Daarmee wil ik zeggen dat je van elk moment zou moeten genieten – je leeft tenslotte maar één keer. Als een titel van mijn werk je aan het denken zet, vind ik dat prachtig: wat zal erachter zitten, wat zegt het over mij? In dit geval is de titel toepasselijk, denk ik, aangezien mijn boeken vaak worden gekocht om er belangrijke momenten in vast te leggen: als receptieboek bij een huwelijk of als babyboek wanneer er een kleintje op komst is. De doos eromheen versier ik met elementen uit de natuur, waardoor het een kunstobject wordt. Zo verdwijnt het niet in de boekenkast, maar kan het een mooi plekje krijgen om er steeds opnieuw naar te kunnen kijken.

Met het stilleven wil ik een sfeer oproepen van lichtheid en fragiliteit, papier is zo heerlijk licht en transparant en het kraakt zo lekker. Het boek zelf bestaat uit diverse soorten papier, geen vel is hetzelfde. Eigenlijk zijn het meerdere lagen die ik combineer met zijdevezels, wol, garen en origami-elementen. De vellen worden vervolgens gestempeld, gevouwen, gescheurd. Op die manier ontstaan er onverwachte materiaaleffecten, die leiden tot steeds weer nieuwe experimenten. Ik werk nooit in opdracht, de creatie komt uit mijn hart. Het is een soort poëzie – niet met woorden maar met papier. Italiaans en Japans papier is het allerfijnst. Dat heeft van zichzelf al oneffenheidjes: draadjes, barstjes, scheurtjes. In het Oosten noemt men dat wabi-sabi: de schoonheid van imperfectie. Dat het papier niet helemaal glad en perfect is, heeft voor mij een belangrijke meerwaarde: het nodigt uit om er dingen aan toe te voegen en het je helemaal eigen te maken. De herinnering wordt zo nóg dieper.”